Een hele lange boswandeling
14/02/2013 Datingcoach IrmaDATINGKWESTIES
"U dacht zeker dat het gemakkelijk was om een vriend te krijgen. Nou vergeet dat maar", kraamde ik er twintig jaar geleden uit tegen een vriendelijke doch nieuwsgierige kennis op leeftijd. Inmiddels ben ik al jaren getrouwd, maar destijds had ik net een relatie beëindigd en niet zo’n behoefte om direct in de volgende te stappen. Bovendien had ik geen zin om over mijn liefdesleven te praten. Het was me wel vaker overkomen dat mensen van alles over me wilden weten. Meestal kwam dit voort uit oprechte belangstelling.
Niet lelijk
De aardige Groningse dame sloeg een hand voor haar mond en keek verdrietig. Ik kreeg prompt spijt van mijn uitspraak die nergens op sloeg. "Maar wicht, je bent toch helemaal niet lelijk. Wat erg. Je hebt een mooi gezicht en je zou misschien dat haar wat kunnen laten uitdunnen of ontkroezen. Er moet ergens een lieve man zitten".
Ik had inmiddels een glimlach van oor tot oor. Dit was echt komisch. "Een roeping is ook wat waard hoor" antwoordde ik enthousiast. "Mijn werk is geweldig. Regelmatig leuke mensen die langskomen. Ik kan ze helpen en vaak is het nog gezellig ook. Goede gesprekken. Meestal heel inhoudelijk en daardoor voor mij ook erg leerzaam. Mensen komen bij mij met hun problemen, maar niet alleen dat. Ze vertellen vaak over hun leven of beroep. Interessant hoor."
"Ik had inmiddels een glimlach van oor tot oor. Dit was echt komisch"
De meelevende kennis zei kordaat: "Je werk is zeker een roeping, maar je hoeft niet te leven als een heilige. Misschien kan ik je helpen." In mijn naïviteit dacht ik dat ze haar peptalk bedoelde en de adviezen over mijn haar.
Nerveuze Frederik
De zondag daarop wist ik beter. Er stond een nerveuze man bij mij op de stoep. Frederik maakte me duidelijk dat hij hier in opdracht van de oudere dame was. Ook al was de situatie uitermate gênant, dit was nog geen reden om mijn gastvrijheid over boord te gooien. Ik liet de jongen binnen en zette koffie. De middag verliep desastreus.
Het ego
Eigenlijk had ik dit helemaal aan mezelf te danken met mijn vreemde uitspraak dat ik geen partner kon krijgen. Ik had het eveneens aan mijzelf te danken dat de man dacht dat hij een redder in nood was. Ik vond hem in geen enkel opzicht aantrekkelijk. Hij praatte de hele middag over zichzelf. Eigenlijk had hij totaal geen belangstelling voor mij.
Bizar eigenlijk omdat er twee mensen nodig zijn voor een relatie. Al mijn pogingen om hem af te wijzen, van leuk tot minder leuk, kwamen niet aan. Frederik was er stellig van overtuigd dat ik dolgelukkig was als ik een relatie met hem kreeg. De middag was een lange monoloog over zijn leven, familie, werk en hobby’s.
De wandeling
Ik greep echter mijn kans toen hij voorstelde om een eindje te gaan wandelen. Hij wist wel verschillende wandelroutes door een mooi bos. Nu ben ik totaal idolaat van bossen en van wandelen. Toen ik zag dat hij de kortste route wilde nemen, koos ik prompt voor de langste, en daarna wilde ik nog een route, en daarna nog twee. Dit alles in de hoop dat hij ontmoedigd werd om met mij om te gaan en dit lukte. De stemming werd er niet beter op. Hij sjokte naast me, praatte steeds minder en begon te klagen over blaren. We namen afscheid zonder een nieuwe afspraak te maken. Hij had zelfs een boze blik in zijn ogen.
"Hij sjokte naast me, praatte steeds minder en begon te klagen over blaren"
Ik zag er wel een tikkeltje tegenop om de aardige koppelaarster weer onder ogen te moeten komen. Ze was immers haar hele leven lang bevriend geweest met zijn familie. In de week die volgde kwam ze echter binnen met een brede glimlach en loste het probleem resoluut op met een enkele zin "Jij bent gewoon veel te leuk voor zo’n Frederik type." Ik antwoordde opgelucht "ja zeker." Een erg misplaatste opmerking, maar destijds helaas een stopwoordje van me.
