Rouw
06/12/2021 DatingCoach IrmaCOLUMN
Verwerking
Vroeg of laat worden we allemaal geconfronteerd met het verlies van een dierbare. In onze huidige maatschappij worden we daar helaas vaak niet goed in opgevangen. Vaak wordt er verwacht dat je na één of twee weken gewoon weer meedoet in het dagelijks leven en op je werk.
Vaak wordt er verwacht dat je na één of twee weken gewoon weer meedoet in het dagelijks leven en op je werk.
Ik kan me nog herinneren dat ik in 2009 tien dagen na het overlijden van mijn vader een mail kreeg van een vriend of ik alles al verwerkt had. Vroeger daarentegen was er meer ruimte en tijd voor rouw. Mensen liepen met een rouwband om de arm of in zwarte kleding. De omgeving wist dan dat deze persoon een verlies geleden had en kon daar rekening mee houden.
Lijden
Een columnist mag soms een beetje een scherpe tong hebben om iets te verduidelijken, soms wat ongenuanceerd zijn en soms grappen maken. Over de rouw mag dit niet. Gelukkig heb ik geen ervaring met het verliezen van een partner die dood is gegaan, maar ik heb zelf in 2019/2020 wel op het randje van de dood gelegen met stadium vier kanker.
Mijn omgeving was redelijk verslagen, terwijl ik zelf bizar genoeg vrolijk bleef. Dit laatste wijt ik voor het gemak aan de medicatie tegen misselijkheid waardoor ik euforisch werd.
In het ziekenhuis zag ik dat dierbaren van andere patiënten soms ook veel meer leden dan de mensen die wisten dat hun einde nabij was.
In het ziekenhuis zag ik dat dierbaren van andere patiënten soms ook veel meer leden dan de mensen die wisten dat hun einde nabij was. Mensen die sterven hopen vaak dat hun geliefden niet te lang rouwen en het geluk opnieuw vinden. Dit is heel belangrijk om te bespreken met de nabestaanden. Vaak voelen weduwnaars en weduwen zich schuldig als ze weer vlinders voelen en opnieuw liefde ervaren.
Opnieuw verliefd
In mijn werk als DatingCoach heb ik gelukkig heel vaak mensen gezien die na de rouw opnieuw verliefd werden en opnieuw een prachtige relatie wisten op te bouwen. Liefde zit in jezelf. Iemand die in staat is om een liefdevolle relatie op te bouwen kan dit vaak opnieuw doen.
Beleef de rouw maar doe dit niet te veel met de nieuwe partner. Geef de nieuwe liefde ruimte en aandacht. Zorg dat deze man of vrouw zich niet een vervanger van de overleden geliefde gaat voelen.
Zorg dat deze man of vrouw zich niet een vervanger van de overleden geliefde gaat voelen.
Soms zijn mensen zo eenzaam dat ze deze stap redelijk snel maken en dan horen we niet te oordelen. Ik weet nog heel goed hoe heftig het was toen mijn tweede vriend zijn vader drie maanden na de dood van zijn moeder ging samenwonen met de buurvrouw. Iedereen veroordeelde deze mensen en ik eigenlijk ook. Hier heb ik later spijt van gehad. Het is niet aan ons om te oordelen en voor iedereen is de rouwperiode anders.
Rouwperiode
We moeten niet vergeten dat een verbroken relatie vaak ook een rouwperiode heeft. Soms gaan mensen zolang door met een relatie en kunnen ze zich soms opgelucht voelen als die ten einde is. Maar ook dan komen herinneringen naar boven.
Mensen die veel hebben verloren, zijn soms wijs geworden en kunnen ons iets leren.
Met deze column wil ik mensen oproepen respect voor elkaar te tonen en vooral mensen die een verlies hebben geleden vragen om iets te posten. Mensen die veel hebben verloren, zijn soms wijs geworden en kunnen ons iets leren.
Reacties
"Rouwen staat niet voor een bepaalde tijd, iedereen rouwt op zijn of haar manier. Mensen die dat niet kunnen begrijpen hebben zoiets nooit van dichtbij meegemaakt. Binnen 18 maanden verloor ik mijn moeder, schoonmoeder en echtgenoot. Doordat mijn man als laatste overleed in het zelfde jaar als zijn moeder, kon ik alleen rouwen om mijn man, mijn grote liefde, de rest werd verdrongen naar de achtergrond. Het heeft 7 jaren geduurd voordat ik er mee kon omgaan, en niemand moest tegen mij zeggen 'het leven gaat door'. Mijn leven stond stil, iedereen om mij heen ging door! Natuurlijk ben ik een sterke vrouw, maar wanneer je echtgenoot, je geliefde, de vader van je kinderen, grootvader zo weg valt is het niet te bevatten. Ik tel mijn zegeningen, mijn kinderen, mijn kleinkinderen, maar zonder mijn liefdevolle man wordt het leven nooit meer zo als voorheen. Het is nu 10 jaar geleden, en sinds 3 jaar op aanraden van mijn zonen op deze datingsite. Maar het is zeer moeilijk om opnieuw een tweede liefdevolle partner te vinden die in alle opzichten op gelijkwaardige basis een relatie wilt aangaan. En bagage zal ik altijd houden in liefdevolle herinnering, want iemand is pas echt dood, als degene wordt doodgezwegen! En daar pas ik voor."
- Honest
"Wat een mooi onderwerp! Ik ben het niet eens met de stelling dat je over rouw niet ongenuanceerd mag zijn en dat je er geen grappen over mag maken. Voor mij zijn er wat dat betreft geen duidelijke grenzen. Ik denk dat rouw, verdriet en eenzaamheid emoties zijn die net als andere emoties zich alleen afspelen in je hoofd. Verliefdheid zit ook in je hoofd maar dat kun je in je lichaam ook voelen, maar misschien is dat ook je hoofd die je dit vertelt? Ik heb in mijn leven veel verdriet gehad, me eenzaam gevoeld en ik heb ook gerouwd toen mijn vader overleed, toen honden en katten dood gingen, toen relaties stopten. Eigenlijk is rouw een continu doorlopend proces. Als ik op bepaalde plekken in de stad kom denk ik altijd aan bepaalde vriendinnen waar ik verliefd op was, bij dat strandtentje waar we vaak kwamen bij dat bankje waar we op zaten. Ik voel dan een ontzettende leegte, alsof er iets veranderd is, maar er is niks veranderd, het is nog steeds hetzelfde bankje, alleen ik zit er niet meer met haar. Wij hadden een new foundlander en elke keer als we een weekendje weggingen vroegen we een vriend om op te passen. De new foundlander was hartstikke dol op de vriend en de vriend ook op haar. Eigenlijk hield zij meer van die vriend dan van ons. Maar ja, aan alles komt een eind en ook aan dat weekendje en dan ging de vriend weer naar huis. We liepen dus met z'n allen naar de voortuin om te kijken hoe de vriend zijn fiets pakte en wegreed. De hond keek met al haar droefheid naar haar verdwijnende vriend en bleef onbeweeglijk zitten. Ik dacht; laten we kijken hoe lang ze blijft zitten? Na 10 minuten, de lengte van haar geheugenboog, ging er ineens een beweging door haar heen waarbij ze waarschijnlijk dacht; wat doe ik hier? Ze stond op en alles was weer zoals het was. Dit brengt mij tot de conclusie dat wij, omdat we een langere geheugenboog hebben op een andere manier met dingen moeten dealen. Ik zie het als een ontelbaar aantal laatjes in een kast, met in elk laatje een andere ervaring, goed of slecht. Gelukkig kunnen we niet al die laatjes tegelijk opentrekken, maar ze zijn niet weg, ze blijven naast elkaar bestaan. Soms zou je het niet zeggen, maar wij kunnen zelf beslissen of we dat laatje opentrekken of niet. Het maakt ons tot complete mensen."
- wijnz
"Fijn dat de DatingCoach veel dingen benoemt, die op hoofdlijnen kloppen. Voor mij geldt - nu vier jaar na het overlijden van mijn vrouw - dat in de hele achterliggende periode ook steeds sprake was van een bepaald niveau van rouw, verdriet en momenten van verslagenheid. Maar tijdens die periode ben ik ook al vaker verliefd geworden en kende ik ook geluk. Dus de suggestie dat pas na rouw plaats is voor nieuwe liefde, daar ben ik het niet mee eens. Deze zaken kunnen prima naast elkaar bestaan, waarbij het erg mooi is als in een nieuwe relatie plek is voor zowel een lach als een traan, zonder dat dit ook maar iets van nieuw geluk in de weg hoeft te staan. Ik sluit hiermee ook aan bij veel van wat Honest schrijft."
- Patrick75
"Het rouwproces begon bij mij eigenlijk al op het moment dat we te horen kregen dat de ziekte van mijn vrouw ongeneeslijk was. Tegen beter weten in bleven we toch hopen op een wonder, maar dat wonder bleef helaas uit. Ze heeft hard gevochten en ik heb haar daarin zoveel mogelijk gesteund, maar het was een ongelijke strijd. Ik was natuurlijk op het ergste voorbereid, maar de leegte die ik voelde toen ze er dus écht niet meer was, is met geen pen te beschrijven. De zorg voor mijn - toen 20-jarige - dochter hield mij op de been. Ik zorgde er altijd voor dat ik eerder thuis was dan zij, zodat er geen koud, donker en eenzaam huis op haar wachtte. Het was een mooie periode, waarin we samen herinneringen ophaalden, vakantiefoto's bekeken en soms ook gewoon in lachten konden uitbarsten, wanneer we ons de leuke momenten herinnerden. Het verdriet was er natuurlijk niet minder om. Mijn dochter werkte in een hippe kledingzaak waar veel jonge meiden met hun moeders kwamen shoppen. Voor haar was dit erg confronterend, ook het feit dat - mocht ze ooit trouwen en kinderen krijgen - haar moeder dit niet meer mee zou maken. Bij mij was het hollen of stilstaan. Ik had veel afleiding op mijn werk, maar kon ook zomaar onverwachts in tranen uitbarsten. Het gemis blijft altijd, maar het verdriet slijt gelukkig. Ik heb altijd voor ogen gehouden dat mijn leven niet over was. Heb altijd naar de toekomst gekeken. Na 4 jaar ben ik gaan daten - inmiddels al 9 jaar bezig - maar een nieuwe liefde heb ik niet gevonden. Soms had ik een goed gevoel bij een vrouw, maar dan wilde zij weer niet. Ik ben er nu een beetje klaar mee. Wat daten betreft sta ik al sinds juli 'droog'. Vriendschap via een datingsite is ook niet wat ik zoek en dat verwatert alleen maar, heb ik gemerkt. Vorige maand nog wel een date gepland, maar heb het zelf afgezegd. Ik had er al niet zoveel zin in, maar toen mijn dochter voorstelde om die dag met mijn kleindochter naar de Efteling te gaan, was de keus snel gemaakt. Beter dit dan met wéér een onbekende vrouw wéér ergens op een terrasje te gaan zitten met de wetenschap dat het toch wéér niks wordt. Ik kan terugkijken op een fijn huwelijk en misschien moet ik dat wel koesteren. Ik ben nu ook gelukkig met liefdevolle mensen om mij heen, al blijft er natuurlijk altijd wel een plaatsje vrij voor een lieve, leuke en gezellige partner. Maar waar vind ik die?"
- change1
"Rouwen is keihard werken. Dooddoeners als 'plaats' of 'plek' geven is gelijk het woord al zegt, een dooddoener. Alsof je daarmee de rouw zou kunnen doden. Ieder mens gaat daar op haar of zijn manier mee om en het is afhankelijk van je mentale kracht of dat op een goede manier lukt. Buiten dat is ieder sterfgeval en daarop volgend rouwproces uniek. Zelfs als je al zoiets meemaakt of hebt meegemaakt, is het erg moeilijk om over een ander haar of zijn rouwen te oordelen. Rugzak vol of leeg? De inhoud bepaalt of heeft mede bepaald hoe je nu als mens bent. En als het niet lukt om ooit weer die liefde te vinden die je kwijt bent, dan mag je je gelukkig prijzen dat je ooit die prachtige liefde hebt mogen ervaren."
- Monus
"Mijn complimenten voor het onderwerp. Echt mijn grote complimenten. Rouw en dood krijgt in onze samenleving veels te weinig aandacht. En dat is dom want iedereen krijgt ermee te maken. Ben het eens met bovenstaande. Rouwen is keihard werken. Sterkte en gecondoleerd zijn dooddoeners en pleisters voor gapende wonden. Alles opnieuw een plek geven. Letterlijk en figuurlijk. De dood wordt in onze samenleving genegeerd. Mensen zijn er bang voor ook voor de nabestaanden of de partner. Het past niet in de maakbare samenleving van 2 auto's voor de deur en 3 keer per jaar op vakantie. Het is dan makkelijker dan met een grote boog om de nabestaanden heen te lopen. In donkere tijden leer je je vrienden kennen. Na het overlijden van mijn vrouw in september 2016 had ik vrij snel weer een vriendin. En dat was goed voor mij. Het gaat anderen ook geen moer aan wanneer je uit je isolement treedt. Door 60 jaar het klooster in te gaan, krijg je je vrouw ook niet terug. Mensen kunnen echt zich niet indenken wat een aardbeving het is om je partner te verliezen. Ik zal mijn vrouw nooit vergeten maar voel me totaal niet schuldig over een nieuwe relatie. Waarvan akte."
- Knuffelbeer
"Ik heb niet meegemaakt dat mijn partner is overleden, al komt er bij een langdurige, stukgelopen relatie ook de nodige rouw aan te pas. Wel ken ik het inktzwarte gevoel van verdriet, na het zeer jong overlijden van één van mijn kinderen. Maar zelfs toen wist ik diep van binnen meteen dat ik verder wilde. Dat het leven doorgaat en dat ik daar bij wilde horen. Ik zie te vaak mensen (ook hier), die blijven hangen in het verdriet, of die zich daar zelfs een beetje in lijken te wentelen. Hun overleden partner wordt bij alles tot voorbeeld gesteld. Wil je dan wel een nieuwe relatie? Want dat is een lat waar niemand overheen komt. Zolang je je niet realiseert dat een kloon van je geliefde niet bestaat, kun je je niet openstellen voor een toekomstige partner. En die zal anders zijn. Laat het idee los dat dat per se minder is."
- Gazellevitz
"Wat is rouw? Het gevoel van dood zijn, van niets voelen na het overlijden van een geliefde? Voor mij is dat zo. Het overlijden van mijn vrouw is bijna 6 jaar geleden. Ja, ik heb er op momenten nog verdriet om met tranen en al, maar dat is geen rouw meer. Toen mijn ouders hoogbejaard overleden was dat voor mij geen reden voor rouw. Voor mijn vader was het wellicht zelfs een opluchting."
- BO71